Wie zijn wij?

1973

In 1973 toen ik 6 jaar oud was kwam ik in contact met mijn eerste videorecorder, de N1501. Een Philips machine van het VCR systeem van de tweede generatie. Mijn 2 jaar oudere neef, waar wij toen een paar dagen op bezoek waren in het oosten van Nederland, stopte nonchalant een band in een “apparaat” en zette vervolgens de Philips K9 kleurentelevisie aan en er verscheen een Donald Duck tekenfilm die hij eerder die week had opgenomen. Het beeld was in kleur en er zat ook geluid bij. Ik vond dit fantastisch!

Bij thuiskomst verzon ik allerlei manieren om op een gewoon cassettebandje beeld op te nemen, maar dat leidde uiteraard tot niets…. Ik moest nog lang geduld hebben.

1981

Het was pas in 1981 dat ik mijn allereerste video kon betalen, een Philips VCR N1501. Precies hetzelfde model dat mijn neef ook had. Al snel kwam ik tot de ontdekking dat dit systeem veel haken en ogen had. Banden liepen zwaar, ze hadden vaak stoorstrepen, het geluid klonk dof en het beeld op mijn Philips buizentelevisie wiebelde op en neer. Hoe kon dat allemaal?

Bij de winkel waar ik toen met mijn gespaarde geld de machine had gekocht (Andrea, Kleverpark) hoefde ik niet op support te rekenen. Gelukkig was er een TV en video reparatieservice op de Nassaulaan in Haarlem en deze 2 eigenaren hebben mij veel gereerd.

Een paar jaar later heeft mijn oom, Hans, zijn N1501 met banden ook aan mij geschonken, die machine heb ik nog steeds.

1982

Tot na overmaat van ramp, bij een blinde opname van de Hill Street Blues van de NCRV, bleek dat de afslagstrook aan het einde van de band niet goed had gewerkt in mijn N1501 machine. De machine bleef maar trekken aan de band maar de band zat strak vast aan het einde op de spoel. Het gevolg was dat de koppen versleten waren, wat een enorme pech. Koppen waren erg duur, zo’n 350 gulden.

Al snel kocht ik een N1700 uit 1978, een verbetert type met dubbele speelduur. Dit was in 1982 al erg “oud” en banden huren kon je wel vergeten. Ook van deze machine waren de koppen ook snel versleten.

Een leuk detail, het capstan servo systeem van een N1700/N1702 kan je ombouwen waardoor je een extra lange speelduur hebt van wel 4 uur op een band. Was een leuk experiment.

1984

Mijn derde machine was een SL8000E, een Sony Betamax machine waar ik heel veel plezier van heb gehad. Van een kennis van mijn vader, die bij Sony werkte, kreeg ik de service documentatie en dus kon ik ook begrijpen hoe die machine werkte.

Als ik even geld had verdiend met klusjes kocht ik machines. Een Sony CV2100, een Sony AV3640, meer Philips N1700’s, kratten vol met banden en spoelen en uiteindelijk ook een VHS machine ergens in 1985, die waren erg gewild en dus duur voor een jong persoon. Mijn hele tienerkamer thuis stond vol met videoapparatuur, ik vond het fantastisch en verzamelde me suf. Anderen verklaarde mij volledig voor gek. In retrospectief: het heeft natuurlijk weinig zin om 10 van dezelfde machines te hebben, maar ik was blind voor ratio (toen). Het verzamenen ging door en door.

1990

1 Inch Sony, EV machine, 1 inch Sony BVH2000, meer Betamaxen, VCR N1500’s, Funai CVC’s, de AKAI VT100’s opgestapeld tot aan het plafond enz. enz. Ook audio apparatuur had een plaats. Mijn vader was conservator van het Fonografisch Museum in Amsterdam aan de Looiersgracht en later gevestigd in Hoog Catharijne. Hij was conservator van een museum vol met oude apparatuur om Edison wasrollen af te spelen, 78 toeren platen en had daar ook een eigen studio waar Toppers van Toen werd opgenomen voor de AVRO. Jarenlang heeft hij uit zijn eigen voorraad 78 toeren platen programma’s samengesteld die door Hans Simonis verbaal zeer professioneel en deskundig aan elkaar werden gelijmd. Ik heb geprobeerd om de afleveringen met oude muziek van 1920 - 1940 op Youtube te zetten, maar helaas wordt in verband met copyright alles geblokkeerd op een aflevering na ;-).

Op zaterdag was ik regelmatig te zien in de studio om aan de koppen te zitten. Ook voor audio was de vonk overgeslagen.

1997

Na mijn schoolperiode,toen ik kapitaal krachtiger werd, nam de verzamelwoede nog meer toe tot dat ik in 1997 een website had gebouwd op het domein www.videoinfo.nl De website vertelde over de historie van de video met veel verhalen, anekdotes, foto’s en technische details. De hoeveelheid leuke reacties nam jaarlijks toe, ook uit het buitenland. Zo af en toe kreeg ik ook aanvragen om oude banden over te zetten naar een gangbaarder formaat, in dat geval een VHS band. DVD’s branden was nog niet echt gangbaar.

2007

Het was in 2007 dat ik mijn ging inschrijven bij de Kamer van Koophandel omdat het aantal telefoontjes en e-mailtjes om banden over te zetten enorm toenam.

Van verzamelen was vanaf die periode geen sprake meer. Ik kende alle machines, de technieken die gebruikt worden om beeld op band te zetten en belangrijker: hoe je met oude banden moet omgaan en wat te doen als een apparaat defect raakt (want dat gebeurt nog steeds zeer regelmatig).
In plaats van verzamelen ging mij toeleggen op het zo goed mogelijk overzetten van de beeld en geluid. Dit betekende weer ander apparatuur aankopen en gelukkig heeft Ebay mij geholpen want de meest goede correctieapparatuur is niet te vinden in Nederland. Veel apparatuur heb ik in Duitsland, de UK en uit Amerika laten komen en doe dat nog steeds om continu de beste kwaliteit te verkrijgen.

Vaak pas ik apparatuur aan, elektronisch en mechanisch omdat nieuwe technieken helpen om de kwaliteit te verbeteren.

(De tekst gaat verder na de plaatjes)